De 4Daagse brengt energie en bezoekers naar de stad

Toen Marleen Hogeboom na tien jaar in Peru terugkeerde naar Nederland ging ze aan de slag in de thuiszorg, maar het knaagde: in Peru had ze een stichting opgezet, waarom zou dat niet kunnen in Nederland? Ze besloot een plek te creëren waar juist de groep die vaak thuiszit, migrantenvrouwen, elkaar kon ontmoeten, de taal kon leren en zo stappen kon zetten richting zelfstandigheid. Dat is Stichting Da Capo in Apeldoorn. Daar vinden sinds 2011 vrouwen uit verschillenden landen elkaar om te leren, samen te werken en vooral: om erbij te horen. Vrijwilligers spelen daarin een onmisbare rol. “Vrouwen noemen ons vaak hun taalschool,” zegt Marleen, “maar wij zijn veel meer: een ontmoetingsplek, een plek om vriendinnen te maken, vaardigheden te leren en gewoon plezier te hebben.” Meer dan vijfendertig nationaliteiten komen hier samen. Syrische, Turkse, Marokkaanse, Eritrese en Oekraïense vrouwen vinden elkaar naast vrouwen uit Zuid-Amerika maar ook Nederlandse. Voor sommigen is het een stap naar werk, voor de meesten een tweede thuis. Ik voelde meteen: hier kan ik iets betekenen! Peggy Steininga is vrijwillig coördinator van de keuken. Vijf jaar geleden moest ze na een herseninfarct stoppen met werken. “Ik had altijd een drukke baan, dus thuiszitten lag me niet. Toen ik bij Da Capo binnenstapte, voelde ik meteen hier kan ik iets betekenen. In de kookgroep oefenen vrouwen de taal, leren samenwerken en vertellen hun verhalen. Het levert prachtige gesprekken op. Voor mijzelf is het ook waardevol: ik leer mijn eigen vooroordelen herkennen en kijk anders naar de wereld.” Hier krijg je de tijd om te groeien Ook in het naaiatelier is die sfeer voelbaar. Vrijwilliger Wil Poelmann-Derks begeleidt daar vrouwen die vaak zonder ervaring beginnen. “Sommigen hebben nog nooit achter een naaimachine gezeten. Maar hier krijgen ze de tijd om te groeien. Je ziet ze trots worden op wat ze maken en op zichzelf.” Wil ziet van dichtbij hoe vrouwen groeien. “Ik herinner me een Turkse vrouw die heel verlegen begon en nauwelijks durfde te praten. Nu draait ze mee als vrijwilliger en begeleidt ze anderen. Dat vind ik het mooiste: dat iedereen hier in zijn eigen tempo kan ontwikkelen, zonder druk.” Een stad waarin vrouwen een plek vinden Da Capo is meer dan een taalschool of werkplaats. Het is een ontmoetingsplek die Apeldoorn verbindt. Met projecten als fietslessen, duurzame tassenproductie en kookactiviteiten biedt de stichting vrouwen de kans om in hun eigen tempo mee te doen, te leren en te groeien. Zo draagt Da Capo bij aan een inclusieve stad waarin vrouwen met een migratieachtergrond een plek vinden. Peggy vat het mooi samen: “Of je nu komt om te leren, te helpen of gewoon voor een kop koffie: iedereen hoort erbij. Dat is precies wat Da Capo zo bijzonder maakt.” Foto: Jan van Ommen  Benieuwd naar de volledige foto en alle andere beelden? Kijk hier waar de expositie te zien is!

“Mooi verscholen tussen de bomen ben je omringd door vogels, eekhoorns en allerlei planten … het is gewoon een oase,” zegt Eveline, vrijwilliger bij Stichting Pluktuin Apeldoorn . “Ik kom hier niet alleen om in de pluktuin te werken, maar ook om te genieten van alles eromheen.” De pluktuin is een plek waar bezoekers en vrijwilligers even helemaal tot rust kunnen komen. Eveline: “Het mooie is dat je eigenlijk niks fout kunt doen. Als je een plant niet kent, laat je het gewoon groeien en dan zie je vanzelf wat er gebeurt.” Vrijwilliger Ron vult aan: “We hebben geen opleiding in de bloementeelt, maar zijn dit gewoon gaan doen. Het is heerlijk om te ontdekken en te experimenteren.” Samen zorgen voor groei Vrijwilligers helpen elkaar, leren van elkaar en zorgen samen voor continuïteit in de tuin. Er is veel te doen: we kopen bloemen in, zaaien eigen zaden en verzorgen de planten. “We proberen zoveel mogelijk eigen kweek op te zetten. Dat doen we achter de belevingstuin. Zo hebben we meer controle over wat er bloeit en wanneer,” vertelt Ron. Sommige planten zijn éénjarig, andere zijn vaste planten. Het vergt kennis en geduld om alles goed te laten groeien. “Soms overheersen bepaalde soorten, maar dat hoort erbij. Je leert spelenderwijs,” zegt Eveline. Een plek om te genieten “Bezoekers kunnen hier gewoon rondlopen, bloemen plukken of even op één van de bankjes gaan zitten en van de rust genieten,” zegt Ron. “We zijn drie dagen in de week geopend op maandag, woensdag en vrijdag. We zijn ook een paar uurtjes open op zaterdag. In de toekomst willen we ook kleine evenementen zoals lezingen organiseren. We koesteren de vrijwilligers en organiseren speciale dagen en uitjes, bijvoorbeeld naar andere pluktuinen. En er is een moestuin. Deze is speciaal voor de vrijwilligers. Wat zij daar verbouwen, mogen ze zelf houden. Ook een extra vorm om hen te waarderen voor wat ze doen. Daarnaast is er de bessentuin, waar in het zomerseizoen rode bessen, frambozen en bramen door de bezoekers geplukt kunnen worden. Maar de hoofdrol is weggelegd voor de bloemenpluktuin!” Waar mens en natuur tot bloei komen “Het is leuk om te zien hoe niet alleen mensen, maar ook de natuur hier tot bloei komen, letterlijk en figuurlijk,” vertelt Eveline. Ron: “Wat de pluktuin extra bijzonder maakt, is de verbinding tussen vrijwilligers en bezoekers. Je leert mensen echt kennen, soms op een andere manier dan normaal. Er komen bezoekers die spontaan contact zoeken en dat is hartstikke leuk. De pluktuin is zoveel meer dan gewoon een tuin.” Foto: Monique Bongers Benieuwd naar de volledige foto en alle andere beelden? Kijk hier waar de expositie te zien is!

“Onze bewoners steken hun waardering voor de vrijwilligers niet onder stoelen of banken. Ze zijn heel open in hun blijdschap en enthousiasme. Dat maakt vrijwilligerswerk bij Boszicht extra speciaal,“ zegt Rosia de Jong, vrijwilligerscoördinator bij Boszicht . “De band die ontstaat tussen vrijwilligers en bewoners is bijzonder. Vrijwilligers voelen zich echt welkom en gewaardeerd. Belangrijk want ze zijn onmisbaar. Er zijn dertig vrijwilligers naast tien professionals. Samen zorgen zij voor een warme, levendige en inclusieve sfeer.” “Bewoners kijken uit naar hun komst en missen hen als ze er niet zijn. Ze brengen gezelligheid, humor en warmte, zoals chauffeur Jeroen, die iedereen aan het lachen krijgt en kok Marc met zijn culinaire verrassingen. Maar er zijn er meer. Er zijn maatjes die samen met bewoners sporten of een dagje uit gaan. Tuinvrijwilligers zorgen voor de tuin en er zijn vrijwilligers die bewoners begeleiden naar medische afspraken. Dankzij de inzet van vrijwilligers kunnen de vaste medewerkers meer tijd en aandacht aan de bewoners besteden.” Boszicht koestert de vrijwilligers “De vrijwilligers zorgen niet alleen voor de bewoners, maar zijn ook hecht met elkaar. Als er iemand ziek is, sturen ze een kaartje, en als er iets thuis speelt, kunnen ze dat delen. Boszicht koestert hen, zorgt voor attenties en organiseert bijeenkomsten, zoals een kerstpakket en een vrijwilligersreceptie. Dit alles maakt dat vrijwilligers vaak jarenlang verbonden blijven. Bovendien biedt Boszicht ruimte aan mensen die zelf kwetsbaar zijn of structuur zoeken. Vrijwilligerswerk kan klein beginnen met een uurtje en doorgroeien; het draagt vaak bij aan herstel en zelfvertrouwen. Kortom: bij Boszicht doe je vrijwilligerswerk dat ertoe doet. Je brengt niet alleen praktische hulp, maar vooral plezier, warmte en verbondenheid en je krijgt er minstens zoveel voor terug. *Boszicht is een kleinschalig wooninitiatief voor mensen met een licht tot matige verstandelijke beperking in Apeldoorn. Foto: Arlette Kroon  Benieuwd naar de volledige foto en alle andere beelden? Kijk hier waar de expositie te zien is!