Skip Navigation
Post | april 2024 | Vrijwilligersverhalen | 3 min lezen

Naftali (maatje bij Maatjes Apeldoorn): “Er is wederzijdse interesse in elkaar en dat maakt mij blij”

Regelmatig staan er oproepen voor maatjes op “Apeldoorn Pakt Aan.” Wat houdt ‘maatje zijn’ in? Om hier een beeld van te krijgen spreken we met Naftali Felipa (30 jaar) vrijwilliger bij Maatjes Apeldoorn.  

Naftali is geboren en getogen in Apeldoorn en heeft sinds kort haar eigen appartement. Ze werkt in Nijmegen als product/marketing manager. Familie is voor haar erg belangrijk, ze is dan ook een echt familiemens. Daarnaast heeft zij verschillende hobby’s: bakken en koken, musea bezoeken, wandelen, boksen en yoga. En naast al deze bezigheden is ze 1 keer in de twee weken maatje voor een stadsgenoot. 

 

Er was meteen een klik! 

Naftali had zich ingeschreven bij Maatjes Apeldoorn en is nu maatje van een lieve dame van 86 jaar. “Mevrouw was altijd een actieve dame en kwam veel onder de mensen, alleen werd dit minder. Om weer meer te ondernemen en tussen de mensen te komen ben ik haar maatje geworden. Tijdens de eerste ontmoeting ging de coördinator mee van Maatjes Apeldoorn voor een kennismaking. Het gevoel was van beide kanten goed en er was meteen een klik. We hebben toen met elkaar een afspraak gemaakt en zijn twee weken later wat leuks gaan doen. We doen samen allerlei diverse dingen. Zo bezochten we in december de kerstmarkt in Vaassen, zijn we uiteten geweest of bezochten we activiteiten bij het verzorgingstehuis, kortom zeer divers. Om de week hebben we contact met elkaar. Door samen activiteiten te ondernemen komt mevrouw meer onder de mensen. Ook hebben we geoefend met het gebruik van de taxi. Ik spreek dan met haar af en zij komt dan met de taxi. Dit regelt zij zelfstandig en wordt dan netjes gebracht en weer opgehaald. Door dit te oefenen kan ze ook makkelijker naar haar kinderen, maar ook bijvoorbeeld naar een activiteit. Hierdoor kan ze ook zelfstandiger dingen ondernemen.” 

 

Kleine moeite  

Naftali deed een deeltijdopleiding en hoorde van een docent dat hij maatje was. “Toen hij hierover vertelde werd ik geïnspireerd om hier ook wat mee te doen. Ik heb hier meteen naar gezocht om maatje in Apeldoorn te worden. Ik heb dit gevonden, maar op dat moment nog niks meegedaan, omdat ik een half jaar ging reizen in Azië. Na mijn reis kwam ik het weer tegen en heb ik mij meteen ingeschreven. Ik dacht: “Waarom niet? Iedereen heeft altijd wel tijd om iets te doen voor een ander.” Ik vind het belangrijk om mijn steentje bij te dragen in de maatschappij en zo iemand te kunnen helpen. Het is voor mij een kleine moeite en het kost weinig tijd. Dit kan bijvoorbeeld al zijn wanneer we even telefonisch contact hebben, waarin wordt gelachen en we naar elkaar luisteren. Er is wederzijdse interesse in elkaar en dat maakt mij blij.” 

 

Duidelijkheid. 

De tijd die Naftali als maatje besteed is, ondanks haar drukke leven, goed te combineren. “Doordat er een klik is kost het in mijn ogen heel weinig tijd. Daarnaast helpt het om duidelijk afspraken te maken, zodat je van elkaar weet wat de verwachtingen zijn. Samen hebben we afgesproken om op één vaste dag in de twee weken af te spreken. Hoe lang we afspreken verschilt weer per activiteit en dat stemmen we samen af. De ene keer duurt het wat langer en de andere keer wat korter, dat is afhankelijk van de soort activiteit die we doen. Samen bekijken we wat voor een activiteit we gaan doen, zodat we het beide leuk vinden. Dit maakt voor mij ook dat ik totaal niet het gevoel heb dat het mij tijd kost." 

 

Inspireren en ontdekken 

Naftali vindt het erg leuk om als maatje aan de slag te zijn. Zij vertelt dit dan ook graag aan anderen en heeft ook iets bij zichzelf ontdekt. “Ik vind het erg leuk om te vertellen over het project Maatjes Apeldoorn. Ik krijg dan altijd positieve en geïnteresseerde reacties. Hiermee hoop ik dat ik anderen ook inspireer wat voor een ander te doen.  

Naast dat ik anderen hoop te inspireren heb ik wat bij mijzelf ontdekt. Ik dacht ik niet echt van het zorgen was en daar niet echt geduld voor heb. En daar kom ik nu toch op terug, ik heb toch meer het zorgende in mij dan ik had verwacht. Een mooie ontdekking!” 

Deel blogpost
Gerelateerde blogposts
Vrijwilligersverhaal Tonnie van Rijn

Tonnie gebruikt zijn werkervaring en behaald successen met Achilles

| Vrijwilligersverhalen
Ik ben Tonnie van Rijn, 46 jaar, verloofd, vader van twee dochters en ik komt uit Apeldoorn. Sporten doe ik ...
Lees meer
Vrijwilligerswerk natuur educatie IVN

Met haar passie voor natuur, laat Nienke de natuur bij kinderen weer "leven."

| Vrijwilligersverhalen
Nienke zet zich als vrijwilliger in bij IVN in de werkgroep Scharrelkids. Ze haalt veel voldoening uit het ...
Lees meer